Een jaar na mijn CI-operatie

Een jaar na mijn CI-operatie

Op 14 augustus 2013 om 14u kreeg ik in het UZ Gent een cochleair implantaat. vanaf hier was er geen weg meer terug. Vooraf had ik heel wisselende verwachtingen en vragen. Zou het ook bij mij werken? Zou ik geen last van tinnitus krijgen? Zou ik mijn CI wel kunnen verdragen? Hoe zwaar zou de revalidatie zijn? Maar ik had ook hoopvolle verwachtingen: zou ik mijn dromen waar kunnen maken? Zou ik veel beter gaan horen? Zou er een einde komen aan mijn stopwoordje “Wat?” Zou  ik ongekende mogelijkheden krijgen op privé- en werkvlak? Even later beschreef ik de dagen na mijn operatie op mijn blog.

De operatie en genezing gingen zonder pijn. Het enige wat een beetje tegenviel was dat ik na een paar weken nog steeds zo moe was door de narcose. Gelukkig kwam ik in de natuurwinkel de Naturalis Detox Pus-kuur tegen, die na een paar dagen al een positief effect had, en de vermoeidheid verdween.

Bijna 3 weken later, op 3 september, werd mijn CI aangesloten bij de Oorgroep te Deurne (Antwerpen). Vol spanning wachtte ik op de eerste geluiden. Ik had geen idee hoe ze zouden klinken.e eerste geluiden klonken niet zo vol, maar ik vond ze, anders dan veel andere mensen, ook weer niet klinken als Donald Duck.. De audioloog wou even kijken of het goed ging en noemde even een paar cijfers tussen de 0 en 20, misschien dat ik er 3 goed zou hebben. Maar tot ieders verbazing (audioloog, vertegenwoordigers van de fabrikant een paar bezoekers van een ander CI-centrum en mijn moeder) had ik alles goed.

Communiceren ging al vrij vlot in combinatie met spraakafzien. Ik werd na de fitting naar huis gestuurd met de boodschap om iedere 2-3 dagen een programma hoger te nemen en vooral veel te leren luisteren met mijn CI. De dokter waarschuwde me dat ik niet te hard moest willen gaan. :D

Twee dagen later zat ik bij de logopedist en haalde ik nog geen 20% spraakverstaan met CI alleen.

Dezelfde dag dacht ik: ‘Ik kan nog wel een trapje hoger’, maar toen ik ging slapen, snapte ik wat de dokter bedoelde. Een hele nacht mocht ik genieten van een opera met tinnitusgeluiden. Dit was gelukkig ook de laatste keer dat het zo heftig was. Daarna ben ik rustig om de 3 dagen een stapje hoger gegaan.

De weken daarna ging het hard een maand na de eerste fitting was mijn resultaat al 75% spraakverstaan in ideale omstandigheden bij de logopediste. Twee maanden later werd het zelfs 95%. Ook de resultaten in de geluidscabine bevestigden deze resultaten. Half november kon ik concluderen dat het resultaat met 2 hoortoestellen met 1 CI verdubbeld was.

Vanaf november begon ik met het trainen in het voeren van gesprekken via de telefoon, iets wat ik eigenlijk nooit deed, omdat het te moeilijk ging. Als ik een gesprek voerde, was het meestal ja, nee, en eventueel herhalen wat er afgesproken/gezegd werd. En mijn gesprekspartners waren voornamelijk mijn ouders en zus; buiten die kring was bellen onmogelijk.

In februari was het al zover dat ik een telefonisch interview kreeg voor een sollicitatie. Ik was strontzenuwachtig en probeerde het nog via Skype te laten verlopen of een ander medium, waarbij ik ook kon spraakafzien. Uiteindelijk ging het gesprek op communicatievlak toch nog lekker.

Ook andere afspraken i.v.m. sollicitaties verliepen vaak telefonisch zonder al te veel problemen. Ik had iedere keer last van een soort koudwatervrees als ik de telefoon pakte.

Na veel mislukte sollicitaties in de elektrotechnische wereld als tekenaar, trok ik op een gegeven moment ik de stoute schoenen aan en solliciteerde ik op een vacature in de audiologische sector. Ik kreeg de baan niet, maar het gesprek had wel een leuk vervolg. Ik kreeg namelijk de kans om als zelfstandige soloapparatuur te verkopen. En sinds kort ben ik dus actief als ondernemer in Vlaanderen en Nederland.

Sinds ik ondernemer ben geworden, ben ik nog meer gaan bellen met behulp van de diverse hulpmiddelen die ik ook zelf verkoop. Ik ben in Vlaanderen onafhankelijk verkoper van soloapparatuur/communicatieapparatuur voor doven en slechthorenden geworden, vroeger nog FM genoemd. Nu zijn het digitale zenders en ontvangers zoals het Comfort Audio Digiset-systeem en de Phonak Roger-systemen. In Nederland ben ik enkel adviseur.Mocht je interesse hebben hierin, dan kun je altijd vrijblijvend contact met me  opnemen.

Op het gebied van vrije tijd loop ik dankzij de AquaCase voor mijn NaídaCI niet meer tegen beperkingen aan als het gaat om sporten en water. Ondertussen heb ik zonder beperkingen ervaren hoe het horen en verstaan in het water gaat. Hoortoestellen moesten altijd uit als ik in de buurt kwam van water, omdat ze niet nat mochten worden, maar nu duik ik het water in zonder vrees dat mijn CI  een duik niet overleeft. Water stond 28 jaar synoniem voor stilte, en die heb ik nu mogen doorbreken, geweldig is dat.

Wat ben ik dankbaar dat ik een CI  gekregen heb. Ik kan iedereen voor wie een hoortoestel eigenlijk geen optie meer is, aanraden hetzelfde pad te bewandelen. Op werkvlak ben ik op de goede weg, maar ik ben er nog niet. Nu nog op relatievlak succes boeken. :D

Dit is natuurlijk maar een korte samenvatting van mijn mooie traject, dus mocht je nog vragen hebben, dan hoor ik het graag!

De operatie en de dag erna.

Lang heb ik erover nagedacht hoe ik mijn blog over mijn operatie, voorbereidingen, keuzes en de revalidatie voor een Cochleair Implantaat(CI) ga schrijven, een week na mijn operatie moet mijn eerste blog toch wel klaar zijn.
Mijn plan is om eerst te schrijven over de operatie en de dagen erna.
Daarna wil ik voordat ik aan het revalidatietraject begin schrijven hoe de voorbereiding ging, hoe ik de verschillende keuzes heb gemaakt. Ook wil ik meer een verdiepende blog schrijven, zeker omdat audiologie mij zeer interesseert en ik het ook gestudeerd heb.

14 augustus 2013: De dag van de operatie.
De wekker ging om 5u, wat ik natuurlijk veel te vroeg vind. Nu vond ik het geen ramp want ik moet vandaag toch bijna niks doen, mijn ouders brachten me naar het ziekenhuis.
Om 8u moest ik mij aanmelden op de NKO-chirurgie, daarvoor moet ik ook al aangemeld zijn bij de opname enz...
Vroeg vertrekken en vroeg aankomen was de boodschap, dit lukte prima.
Eenmaal aangemeld begon het lange wachten tot 14u, ik had wel een dik boek kunnen meenemen en dit even kunnen uitlezen, maar ik had alleen tijdschriften meegenomen aangezien ik verwachte weinig puf te hebben voor dikke boeken na de operatie. Dit wachten hoorde er eenmaal bij want ik moest beschikbaar zijn mocht ik plots vroeger geopereerd worden.

De operatie.
Om 14u werd ik in mijn bed opgehaald eerst moest mijn bril en mijn hoorapparaten uit en heb ik afscheid genomen van mijn ouders. Na een ritje door de gangen en lift kwam ik op de kamer aan waar de voorbereidingen getroffen werden voor de operatiekamer. Ik kreeg een soort witte panty's aan tegen trombose. Ik kreeg allerlei vragen gesteld, dat ging natuurlijk lekker als je niks hoort en weinig ziet. Dus gezegd dat ze dichterbij moesten komen, dan kon ik proberen te liplezen.

Na eventjes wachten werd ik naar de operatiekamer gebracht waar ik eerst werd voorzien van de bekende butterfly. Ook hier kreeg ik verschillende vragen, de meesten waren zich wel bewust dat ik niks hoor. Toch was er eentje die het presteerde om even in mijn oren te schreeuwen zonder effect natuurlijk. Toen ik zei dat het met liplezen wel misschien zou lukken probeerde ze dat toch maar eens. (achteraf vroeg ik waarom ze nu van alles aan het schreeuwen waren, terwijl het allemaal op papier stond, dit is dus gewoon om te checken of alles klopt en ik wel bij ben.)
Uiteindelijk kwam het bekende mondkapje, in het begin dacht ik wil je mij hiermee in slaap krijgen? haha.
Op een gegeven moment ervaar je precies dat het plafond draait en slaap je.

Ontwaken
Om 19.30u werd ik wakker op de ontwaakzaal en werd ik overgebracht naar mijn kamer. Eenmaal op mijn kamer dacht de verpleger even snel mijn pyjama aan te trekken ipv mij even te laten bekomen. En ja een beetje misselijkheid voelde ik toen gelijk, maar het was al te laat alles vloog eruit. Nadat alles schoongemaakt was en ik wat tegen de misselijkheid kreeg via de baxter en mijn ouders goedendag gezegd had vertrok ik weer richting dromenland met een tulband rond mijn hoofd.
Die avond heb ik redelijk goed door kunnen slapen, af en toe werd ik wakker en keek ik eens op facebook via mijn mobiel. Alleen s'nachts kon ik een paar uur niet doorslapen want dat verband knelde toch heel erg.

15 augustus 2013: de dag na de operatie.
Gelukkig kon ik in de vroege ochtend lekker doorslapen tot mijn ontbijt op bed gebracht werd. Helaas geen gekookt eitje met fruitsap erbij, maar gewoon boterhammen met jam. Ik was blij dat ik weer mocht eten nadat ik 32u niks gekregen had.
Na het ontbijt kon ik weer lekker slapen tot de dokter kwam om 10.30u, zij deed mijn tulband af en mij vertelde dat ik na de lunch al naar huis mocht. Ik kreeg nog een recept voor een antibioticakuur.
Nadat de dokter vertrok mocht ik uit bed daarbij werd ik geholpen door de verpleegster, omdat ze niet wist of ik het wel aankon(ivm duizeligheid die na de operatie kan optreden), Gelukkig had ik geen hulp nodig en kon ik zelf naar de wc en mocht douchen(behalve mijn hoofd).

Om 12u mocht ik dan nog genieten van een lekkere ziekenhuislunch en daarna met mijn ouders, die ondertussen aangekomen waren, naar huis. Blij was ik dat ik weer thuis was, want alleen in een 5 persoonskamer in een ziekenhuis is niet leuk. Thuisgekomen heb ik mijn wond via de camera even bewonderd, het is heel mooi gedaan dat je er eigenlijk niks van ziet.

Dit was mijn verhaal tot ik het ziekenhuis verliet, binnenkort schrijf ik meer.

Laat maar weten wat je ervan vind, suggesties zijn zeer welkom.